O home do que vos falo adicábase a unha profesión un tanto estraña. Vagaba polas rúas na procura dalgún resentido que se decidise a botarlle no pucho unha moeda de ouro a cambio dun pequeno avance sobre o que lle depararía o futuro. Nunca facía preguntas. Tan só cravaba a súa mirada na do seu cliente e ollaba o seu porvir na negra pupila que agardaba, ás veces ansiosa, ás veces incrédula, a sentenza final. Nos centos de anos que viviu (alimentábase do tempo perdido que atopaba polas rúas) o seu método foi infalible. Endexamais se lle presentou o caso de non ser quen de adiviñar algo, por pouco que fora, do futuro de alguén.
Aquel homiño de pel engurrada e ollar observador non se detiña máis dun día nun mesmo lugar. Era inquedo e, ademais, meses despois de ter coincidido con el na esquina da praza e confiarlle os segredos que nin sequera eu coñecía de min mesmo, souben que o seu bulebule era consecuencia do medo que sentía. Temía perder aquel tempo que roubara. É isa a razón pola que se apresuraba a vivir.
Comprendía que non era eterno e, coma tal, chegaríalle a súa fin. Tamén ese momento o amedrentaba. Fuxía dos espellos para non bater cos seus propios ollos. Non quería adiantarse, inesperadamente, á morte. Na casa do ferreiro, coitelo de pau. Horrorizábao o feito de verse defunto na súa mirada estando vivo.
Perdeu o tempo pensando niso. Ese tempo matouno.
Foi o suficientemente sensato como para non querer descubrir o seu destino, aínda podendo.
Foi un home pobre dabondo por non poder gozar da beleza dos seus ollos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario