I. Pasar, perder e mata-lo tempo
Pasaba o tempo,
tic tac, tic tac,
inexorable.
Quería matalo.
Odiaba perder cousas
e, segundo dicía,
non facía máis que extravialo.
Asasinaríao.
Quen ía crela?
Non lle fixen caso.
Hoxe traía un reloxo no pulso.
Contei unha agulla menos.
Xa non se oe o tic-tac.
II. Depresión
Pesan as bágoas dentro de min. Tal é o lastre que acarreo, que me tira na cama e non son quen de me espreguizar. Caio no leito. Choro ríos (mais non río mares). E ese peso co que cargo afundiu o colchón: xorde a depresión do río das Bágoas.
(A miña cama é unha chaira, pero non ten que ver.)
III. Conclusión
- Que idade tiña?
- Xa pasaría dos 90, que non era moito máis nova ca o meu home.
- Claro..., o tempo non pasa en balde.
- E os anos, queiras que non, xa lle debían pesar o seu.
E aló marcharon as dúas mulleres, sen decatarse de que non fora nin o tempo nin os anos os que, de tanto peso, a anicaran definitivamente. Nese inconvinte xa reparara ela moito antes e xa quedara resolto daquela.
O problema fora que o buraco da súa cama se fora facendo cada vez máis e máis profundo.
Morreu de pena, non de vella.
Ningún comentario:
Publicar un comentario