Cordas que atan

Es como auga que me lava a diario e limpa en min todo rastro de suciedade, de tristura crónica.
Xa fedía.
Curas tan ben esas feridas que nunca estiveron abertas... É coma se te trabucaras de paciente; coa túa risa sandas a quen, sen doenzas, laiaba para si.

Estou encantada de escoitarte rir.
Ti si que es seguridade social emocional. Sinto arrepíos ante os hospitais de toda a vida. O dos manicomios xa nin che conto... Así que, que carallo fago aquí? Se eu non estou tola...
(por outro motivo que non sexas ti)

Alguén pode desatarme? Esta cordura estame mancando.